Gemeen vond ik het.
Intens gemeen.
Dat had ik niet verdiend.
Ik had immers geleerd om hulp te vragen. Ik had geaccepteerd dat zelfs ik een burn-out kon krijgen. Ik had m’n huiswerk gedaan. Again and again.
En toch gebeurde het. Het was een ongeluk. Ik had gewoon pech.
Want het leven ís niet maakbaar. Het leven werkt niet volgens het ik-verdien-het-principe.
Terwijl het idee van een maakbare wereld inmiddels breed gewoon wordt gevonden. Als je maar je best doet, als je maar hard genoeg werkt, als je maar de juiste stappen zet, dan kun je bereiken wat je wilt. Dan komt het goed.
Maar soms heb je gewoon pech.
In het Hbo is de maakbaarheidsgedachte in ieder geval behoorlijk aanwezig. Kunnen we de studenten niet raken? Niet gemotiveerd krijgen? Zijn de scores op de enquêtes niet hoog genoeg? Dan zijn we te ouderwets in onze aanpak. Dan moeten we meer blended, meer hybride, meer flipping, meer gaming, meer studentgericht, meer maatwerk. Beter aansluiten bij het ingangsniveau. Minder frontaal.
Maar soms heb je gewoon pech.
Soms heb je een groep die moeilijk in beweging komt. Omdat ze het spannend vinden. Of omdat het onderwerp toch net buiten hun interessegebied ligt. Of omdat het te moeilijk lijkt.
Soms is een groep te heterogeen. Lopen de instapniveaus te veel uiteen. En de verschillen in motivatie. Soms is de cultuur in de groep zo, dat niet werken stoerder is dan meedoen.
Dus, al sluit je aan bij de student, maak je de les ervaringsgericht en speels, geef je ze filmpjes te kijken in plaats van boeken te lezen, laat je ze alle stappen beleven tussen hun wereld nu en hun wereld straks; soms haakt het niet.
En volgens mij moeten we dat leren erkennen en accepteren. Moeten we leren onze verliezen te nemen over het feit dat het soms niet haakt. Dat het niet allemaal maakbaar is. Alleen dan kunnen we de druk op docenten verlagen.
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
